Na deze ronde blijven er nog drie man over die alleen maar winstpartijen hebben gespeeld. Vanwege een aantal opgenomen byes zijn hebben deze drie mensen allemaal een verschillend aantal punten.
Marcel Schröer leidt de dans met 5 uit 5. Hij versloeg de laatste ronde Jim Reed die altijd lijkt te beschikken over een uitgebreid, moeilijk te kloppen openingsrepertoire. In deze partij leek het juist Jim te zijn die het initiatief had, totdat Marcel met zijn paard op f7 kon inslaan en de partij kantelde.
Met 4,5 uit 5 volgt Bas Jansen op een half punt. Door een bye in de eerste ronde en vier gedegen winstpartijen is Bas de uitdager van Marcel op dit moment. Dat beloofd een mooie match te worden. In ronde 5 trof Bas de club-oudste Dick Hagoort, die in de opening blijkbaar even van zijn a propos was. Op zet vijf beging Dick al een grote onnauwkeurigheid en ondanks nog een tijd stug doorspelen (chauffeur Jan Hoosbeek was toch ook nog wel even bezig) bleef Bas continu volledig “in control”.
En dan is daar nog Arno Luinenburg met 4 punten. Hij moest helaas de eerste twee ronden aan zich voorbij laten gaan maar door alleen maar te winnen kom je vanzelf bovendrijven. In 2009 stond hij al eens op het podium, we gaan zien of hij dat resultaat weer eens kan evenaren!
In de subtop vond verder nog een mooie partij plaats tussen Ed Oosterlaken en Jan Hoosbeek. Waar bord 2 na 5 zetten als een unieke partij werd, werd op dit bord even snel tussen de 15 en 20 zetten theorie op het bord gekwakt. Er ontvouwde zich een dynamisch gebalanceerde partij waarbij Ed tegen zijn zin in uiteindelijk genoegen moest nemen met remise.
De rondeprijs werd zo ingewikkeld mogelijk gemaakt, zo leek het wel. Een mooie fles rood zou gaan naar de vijfde witspeler die zou winnen, of de derde zwartspeler die zou winnen. Deze aparte verdeling was natuurlijk verzonnen omdat er in de praktijk meer met wit dan met zwart wordt gewonnen. En wat wil nu het geval: de eerste drie partijen eindigden allemaal in een in overwinning voor zwart! Ik heb begrepen dat Martijn l’Ami -die zijn vorm van de interne competie kwijt lijkt te zijn- hier zijn wonden van de vorige ronden mee heeft mogen verzachten.
