Afgelopen dinsdag legden we de wereldreis naar Buren af om daar de eerste match van dit jaar te spelen. Wij maken die reis eenmaal per jaar, maar de spelers uit Buren hebben dit wel 4 à 5 keer per jaar. Half gepland kwamen de meesten van ons later aan dan eigenlijk gewenst. Martijn kon vanwege zijn werk niet eerder vertrekken, dus de deel-auto vanuit Woerden zou sowieso niet stipt op tijd zijn. Echter, die middag belde Martijn nog af wegens de geweldige weg-problemen bij Amsterdam en dus werd snel een invaller gezocht. Aan herplanning van de auto werd niet meer gedacht. Gelukkig deden de tegenstanders niet moeilijk en begonnen we toch ruim voor acht uur aan de match.
In eerste instantie zag het er op veel borden goed uit vond ik. Minimaal gelijk of beter en maar 1 bord dat te chaotisch was voor mij om normaal te beoordelen. Dat was het bord van Henk, die weer één of andere hypervariant op het bord kreeg tegen de jongste deelnemer van de avond. Dit interessante gevecht leidde uiteindelijk tot het eerste resultaat van de avond, een remise. Zelf speelde ik volgens vast patroon op een overweldigende koningsaanval die uiteindelijk doorsloeg. Last-minute-invaller Wim stond een pion achter maar ik had nog alle vertrouwen in een vechtremise. Maar, wanneer je Wim een mat in één voorschotelt dan neemt hij die natuurlijk aan!
Tussentijds kwam Bas -die had aangeboden om te rijden deze avond- even informeren of ik eventueel wat mensen mee terug kon nemen als hij vroeg klaar mocht zijn. Geen probleem. Maar, met dat soort wensen roep je het onheil natuurlijk op je af…
Mark speelde een sterke partij, sloeg een remise af omdat hij nog wel wat kansen zag in een stelling met gelijk materiaal. Dat had hij waarschijnlijk juist gezien, want enkele zetten later had hij een paar pionnen meer en wist daarmee het volle punt binnen te halen. Hans had vanaf het begin wat initiatief en ook hij wist dat uit te breiden, kwam een kwaliteit voor en won. Ad’s partij was wisselend qua kansen en moest uiteindelijk middels een eeuwig schaak aan de handrem trekken. De tegenstander van Jim hoorde ik tussendoor tegen een medespeler iets mompelen als: “tsja, nooit opgeven hè?”. Voldoende aanleiding voor mij om ons team vast rijk te rekenen. Jim voldeed aan die verwachting en won de partij. En natuurlijk tot slot: de partij van Bas. Die was als allerlaatste onder grote belangstelling nog aan het zwoegen. Dat leek goed te gaan tot hij een toren liet insluiten. De kansen keerden. En nog eens. En op een gegeven moment waren beide spelers in tijdnood. De zetten werden kwalitatief minder, het spektakel omgekeerd evenredig omhoog. In een pionneneindspel zat er een race naar een dame aan te komen, die beide spelers niet konden doorrekenen. Een remise was misschien ook wel het meest eerlijke resultaat. De eindstand van de match 6,5 – 1,5.
