Zo, daar zit ik dan met mijn goeie gedrag. Een flinke borrel verder heb ik uiteindelijk genoeg moed verzameld om aan dit stuk te beginnen. Want ja, onze redacteur had me expliciet gevraagd om copy aan te leveren voor ons clubblad, waarop ik had geantwoord dat ik de externe match van vanavond als verslag wilde meenemen. En helaas, belofte maakt schuld, waardoor ik mezelf heb opgescheept met de verantwoording een gedegen stuk te schrijven over het debacle van vanavond.
We speelden thuis, in eigen Arena, tegen de Hagenezen van SGS klasse 2D. Gezellige heren, net gepromoveerd en meestal niet opgewassen tegen de andere clubs in deze poule. Ze praatten zichzelf alvast de underdog in en ik motiveerde ze tot op het bot met mijn openingsspeech. Ze schoten werkelijk uit de startblokken zoals Daphne Schippers dat ook doet. Ik voelde me als Gerard Kemkers die zojuist Sven Kramer de verkeerde baan in had gestuurd. Na een dik uur stonden we al met 2,5-0,5 achter! Na nog een uurtje kwam daar nog een punt achterstand bij. Vooraf had ik nog geschreven dat we ook met vijf niet-basisspelers veruit favoriet waren, maar blijkbaar was deze overmoedigheid voldoende om de val in te luiden. Bart, die de routine miste, miste ook de weg naar de winst, maar toonde wel de benodigde spirit door geen remise aan te nemen maar te strijden voor een vol punt. Helaas doofde zijn vooruitzichten als een nachtkaars. De 2,5 uit 3 die we daarna nog scoorden, telde vooral voor de individuele scores mee. Volgend jaar ga ik ook maar eens op ski-vakantie.
