Wie nog een anekdote zoekt… hier is er één.
Een tot op de tanden theoretisch gewapend team uit Woerden kwam vrijdag 15 maart om kwart voor acht aan in Bunschoten. Een bezoek aan Bunschoten is altijd een feest. Al file rijdend achter vele Bunschoter viskraampjes op weg naar huis ruik je de kibbeling al. En in Bunschoten wacht de fantastische schaaktoren van En Passent. Het was er nog niet druk. Ook om acht uur nog niet. “Van welke club zijn jullie?” “Van Woerden, we komen de bekerwedstrijd spelen.” “Oh, ik hoop dat ze dat hier ook weten…” Nee dus. Er was iets met de mailwisseling mis gelopen. Woerden had geen bevestigingsmail gestuurd. “We zullen eens kijken of we een representatief team op de been kunnen brengen.”
Dat is nu En Passent. Echte liefhebbers, die gewoon een oplossing proberen te vinden voor een probleem waar zij geen debet aan zijn. Hulde! En met dat representatieve zat het ook wel snor, met Richard Vedder en Dick de Graaf. Het beloofde een spannende strijd te worden.
Sten Goes kreeg met wit tegen Richard Vedder al snel een scherp dame-loos middenspel op het bord. Dat ging niet helemaal naar wens. Sten had een naar zwak pionnetje op b3 en dreigde ook een stuk te verliezen. Gelukkig ging Richard voor de pion. De stelling die overbleef bleek wonderwel objectief zeer goed voor Sten, maar de zetten waren moeilijk te vinden. Te moeilijk. De gevaarlijkste pion van Sten ging verloren en daarmee de partij.
Zelf had ik met zwart een taai eindspel met dames en ongelijke lopers op het bord. Mijn tandem was een stuk gevaarlijker en al was mijn stelling objectief niet zo heel veel beter, het was wel een stuk makkelijker te spelen. Het bleek voor mijn tegenstander te moeilijk steeds de correcte zet te vinden. In de eindstelling, waarin mat niet meer goed viel te voorkomen, viel de vlag van mijn tegenstander.
Zo werd het 1-1 en de overige twee borden gaven aanleiding tot optimisme.
Jelle speelde een partij uit twee stukken. Met zwart bereikte hij een eindspel met loper tegen paard, een pluspion en een open stelling met pionnen op beide flanken. Dat moet gaan lukken, zou je denken. Een kleine kortsluiting gooide roet in het eten. Jelle offerde zijn loper voor een onhoudbare doorbraak, ware het niet dat het paard via wat vorkjes toch nog op tijd terug in de verdediging gebracht kon worden. Wellicht zat er nog een remise in door gereduceerd materiaal, maar ook daar liep het mis.
Zo moest Selman winnen van Dick de Graaf. Dick de Graaf is nu typisch zo’n speler waarvan je denkt dat hij met een onmogelijke aanval op je koning aan de gang gaat, totdat je ineens in allerlei mat-netjes verstrikt bent geraakt. Zo verliep het ook Selman. Hij leek de stelling volledig onder controle te hebben, maar tijdens het pareren van de aanval viel zijn hele stelling uit elkaar.
Zo werd het 3-1 voor onze gastheren, die de Woerdense spelers tot slot trakteerde om hun overwinning te vieren / het leed te verzachten. Sympathieke schakers zijn het, in Bunschoten.
