Superlatieven kwamen tekort om de resultaten van de Woerdense spelers in Wijk aan Zee te bewieroken. Met uitzondering van Jelle, die na een vliegende start wat onfortuinlijk was in de laatste helft, had iedereen een score boven verwachting neergezet. We namen dus vol vertrouwen achter plaats tegen de spelers van Doorn-Driebergen. In de SOS competitie hadden we ze met ons achttal overtuigend verslagen, maar daarna had Doorn-Driebergen Paul Kers opzij gezet. Die jongens kunnen dus wel een potje schaken. We waren gewaarschuwd.
Na een paar uur waren er vier spannende partijen op het bord gekomen en was er nog geen peil op te trekken wat de uitkomst zou worden. Het ging fout bij Jelle en mij. Bij Jelle was plotseling een pion en een fraaie stelling in rook opgegaan. Zelf had ik geen enkel actief plan kunnen bedenken en dreigde mijn koningsvleugel ernstig te worden overlopen. “Een mooi moment om remise aan te bieden,” dacht Erik Corneth. Selman vertrouwde zijn stelling niet helemaal. De situatie was niet bepaald rooskleurig, maar je kan geen handen met ijzer breken en de remise werd geaccepteerd.
In mijn partij tegen Eric Bies ging het ondertussen van kwaad tot erger. Wit dreigde over de e-lijn binnen te komen denderen. Mijn enige hoop was de beperkte tijd van Eric en zijn rammelende maag, die een honger klop in het vooruitzicht stelde. Ik nam er nog een stroopwafel op, zodat mij dat in ieder geval niet zou overkomen. Wellicht was het een overdosis respect voor een Tata veteraan. Wat de oorzaak ook was, Eric bood in een geweldige stelling, maar met heel weinig tijd op de klok remise aan. Het werd in dankbaarheid aanvaard.
Het werd spannend. Jelle had zich enigszins herpakt en durfde zelfs remise aan te bieden. Gert Legemaat keek links naar zijn medespeler. Die schudde het hoofd. “Doe maar niet.”, sprak Gert. Deze beslissing zou het verloop van de match bepalen. Terwijl Selman en ik met onze sympathieke tegenstanders aan het socializen waren, vond er een wonder plaats op het bord van Jelle. Jelle plaatste, om in zijn eigen woorden te spreken, “de smerigste zwendel ooit” en won pardoes de partij.
Alle druk kwam nu op de schouders van Sten terecht. Nu kunnen die schouders wel wat hebben, maar hij had tegen Johan de Groot een complexe stelling op het bord en de tijd begon voor beide spelers te dringen. Toen Sten een mogelijkheid zag om met eeuwig schaak de remise af te dwingen en de winst zeker te stellen, aarzelde hij geen moment.
Zo won Woerden met veel fortuin van Doorn-Driebergen. Op naar de derde ronde!
