Waar het vorige verslag eindigde met krachtige taal, die onze ambitie weergaf, werd de hoop op een kampioenschap deze avond snel de kop ingedrukt. Het team van Oud Zuylen kwam beter uit de startblokken dan wij. Naast me kreeg Klaas al vrij snel een remiseaanbod, wat hij na overleg en een eigen gang langs de borden afwees. De borden van Sten en Selman zagen er wel goed uit in mijn ogen. De rest was hooguit remise-achtig of minder.
De eerste drie uitslagen waren remise, Ed was er blij mee, bij Jelle was het walging van zijn stelling en Klaas heeft het wel geprobeerd maar kwam niet verder dan het repeteren van zetten. Aan het bord van Martijn was vooraf gewaarschuwd voor saaie stellingen, maar daar heb je Martijn niet mee. Sterker nog, hij zette er zelf volledig op in. Na een solide verdediging te hebben opgezet wist hij zijn tegenstander nog net op remise te houden. Marcel Schröer begon een zet te laat met denken wat leidde tot een zware avond en dat koste een punt. Ongeveer dezelfde tijd scoorde MarcelO de gelijkmaker door een kwaliteitswinst uit te melken.
Met 3-3 op het scorebord moesten nog twee partijen worden afgerond met de nodige tijdnood van dien. Sten wist een mooie opening tot een positief middenspel te brengen, maar aan het eind koos hij voor een verkeerde afwikkeling en verloor. Selman bracht enkele minuten door tussen de 10 en 20 seconden. Hij stelde extreme stressbeheersing ten toon, waar een enkele toeschouwer dat niet kon en een spontane kuch niet kon onderdrukken op een paar seconden van vlagval van zijn medespeler. Het mocht de uitslag van deze partij niet baten: Selman haalde het punt binnen waarmee de eindstand werd vastgesteld op 4-4.
Met de desillusie in het lijf dronken we nog een gezellig drankje om het bittere van dit gelijkspel weg te spoelen. Gewoon op kracht verslagen, waar we wel 50 ratingpunten meer hadden gemiddeld. Met nog drie matches te gaan zullen we de koplopers blijven achtervolgen en onze repertoires bijschaven om weer sterker terug te keren.
