Een beetje professionele club heeft overal in de schaakwereld zijn tentakels uit staan om belangrijke informatie over de mogelijke tegenstanders te achterhalen. Zo had onze man bij Paul Keres bericht dat het KNSB beker team zou bestaan uit Evert Luuk Rademakers en wat daar zoal onder zit. Blijkbaar was hem door de contra-spionage van PK een loer gedraaid, want wat schetst onze verbazing, wij zagen plotseling vier titelhouders onze club binnen wandelen: GM Hugo Ten Hertog, IM Demre Kerigan en de twee Fide Meesters David van Kerkhof en Peter Lombaers. Dat was wel even andere koek dan onze eerste match tegen Amsterdam West.
Selman mocht het opnemen tegen Hugo. Hugo speelde het deze keer niet zo scherp als we van hem gewend zijn. Hij pakte het een stuk degelijker aan, erop vertrouwend dat zijn superieure inzicht wel voldoende zou zijn om het punt binnen te halen. En dat was helaas ook het geval. Zonder directe blunders te begaan, kwam Selman stukje bij beetje minder te staan, totdat de stelling helemaal niet meer te houden was. “Een vrij vervelend kansloze partij,” was het oordeel van het slachtoffer.
Ook David, de tegenstander van Sten, trachtte zijn partij naar een positioneel vaarwater te sturen. Dat lukte niet helemaal. Sten was aardig op de hoogte van de finesses, offerde een pion voor veel activiteit en dacht zelfs op een gegeven moment een stuk te kunnen gaan winnen. Met nauwkeurige berekeningen wist David al het gevaar af te weren en daarna begin het tij te keren. De complicaties groeiden Sten boven het hoofd en ook deze partij ging voor Woerden verloren.
Zelf speelde ik tegen Demre, waartegen ik in het verleden nooit veel in te brengen had. Deze keer ging het beter. Op het moment dat Demre mijn paard naar achter probeerde te drijven, moest ik denken aan het motto dat onze schaak cult-held Manuel Bosboom in zijn door mij aangeschafte schaak-biografie had geschreven: “Naar voren met die stukken!” In plaats van terug te gaan offerde ik het stuk voor drie pionnen, waarvan er één al op d6 stond. Wit had zeker genoeg spel. Lange tijd bleef het ook enorm spannend. Maar nadat ik me genoodzaakt voelde mijn geweldige loper te ruilen, ging het bergafwaarts en ging de partij uiteindelijk verloren.
Ed speelde tegen Peter en ook dat werd een langzame, positionele partij. Zelf heb ik al eens mogen ervaren, dat die daar niet vies van is en je met alle plezier in een fijn potje afbraakschaak van het bord af schuift. Die kant leek het ook uit te gaan met Ed. Ed stond wat gedrukt en Peter nam alle tijd om zijn stelling steeds wat te verbeteren. Toch ging dat deze keer wellicht iets te omzichtig. Op het juiste moment opende Ed de stelling in het centrum en al zijn stukken werden bevrijd. Ed wist deze partij daarna remise te houden.
Zo werd Woerden met de afgetekende cijfers 3,5 – 0,5 verslagen door Paul Keres. De stand geeft niet helemaal weer hoe spannend het op deze dinsdag avond toch nog was.
