Met een schaakteam kampioen worden doe je niet zomaar. Voor je het weet bungel je als team weer ergens in een hogere klasse onderaan de ranglijst halfjes te schrapen en te knokken voor handhaving. Een uitvoerig verslag dus, om deze epische prestatie maar eens even goed vast te leggen.
Het seizoen verliep lange tijd echt uitstekend. Of nu ja, seizoen, de vorige zes rondes… Om de een of andere dubieuze reden spelen teams in de vijfde klasse en lager maar zeven rondes. Ik begrijp dat niet zo goed en het is wel erg jammer, maar dat terzijde.
Woerden 2 won alles tot en met ronde 5 en soms ook nog eens met schrikbarend goede cijfers. Behalve ronde zes dus. Die betreffende ronde was winst waarschijnlijk al genoeg geweest voor het kampioenschap: we zouden daarna eigenlijk alleen nog maar op hoeven komen dagen. De winst in ronde zes kwam er alleen niet: we speelden 4-4 en hadden dus net zo goed kunnen verliezen, want we moesten nu de laatste ronde tegen de nummer twee, SHTV 2, winnen. Alle vijf de eerdere overwinningen in het seizoen waren opeens niet meer zoveel waard.
Fanatiek bleven we echter… Al op negen maart – net geen maand van te voren (!) – barstte de discussie in onze groepsapp los. Ingewikkelde theorieën over de opstelling spoten als paddenstoelen uit de grond. Sommige leden van het teams begonnen zelfs over apps die de beste opstelling konden voorspellen, terwijl anderen tactische opstellingen wegcijferden als ‘schieten in het donker’. Toen de discussies dusdanig uit de hand liepen dat mensen elkaar voor ‘conservatief’ begonnen uit te maken was het wel even goed en wachtten wij allen in spanning de door de externe wedstrijdleider gemaakte opstelling af…
In de week van de wedstrijd zelf kwamen wij er achter dat SHTV 2 nog veel meer had voorbereid dan wij al vreesden. Kosten noch moeite waren bespaard, want NS had ‘opeens’ spoorwerkzaamheden, waardoor dat weekend met de trein reizen naar Den Haag totaal riskant werd. We zouden daarom allemaal met de auto vanaf Woerden rijden. Helaas bleek SHTV 2 daar ook van op de hoogte, want Extinction Rebellion bleek ingehuurd om de snelweg af te zetten. Mensen, vergis je niet, het mag dan wel slechts 5de klasse KNSB zijn, de strijd is bikkelhard!
De dag des oordeel brak aan. Je verzint het niet, maar zowel de trein van Timo als die van mij bleek defect met deuren die niet meer open gingen. Toen we erachter kwamen dat het om dezelfde trein ging zochten we elkaar maar op en niet lang daarna werd de code door de machinist gekraakt. We pakten snel een andere trein en reden vanaf Woerden met topsnelheid via Leiden naar Den Haag. Een navigatie voorin voor de route, eentje achterin voor de flitsers. Woerden 2 zou op tijd komen: de eerste draak was verslagen.
Nu nog even minstens 4-4 spelen… Een blik op de opstellingen leerde mij dat allebei de teams een vergelijkbaar strijdplan hadden: Woerden had de grote kanonnen op bord 1 tot en met 4, SHTV 2 op bord 5 tot en met 8… Je zou kunnen denken dat een 4-4 dan voor de hand ligt, maar zo ging het helemaal niet!
Het begon namelijk vooral heel erg ellendig.
Bord 7 was niet best. Henk de Heer ‘offerde’ in een Caro-Kann binnen tien zetten al een pion maar de compensatie was volgens mij ver te zoeken. Henk zette alles op alles om een offer met eeuwig schaak of iets dergelijks werkend te krijgen, maar dat offer kwam er nooit. Er kwam daarentegen wel een open h-lijn en veel ellende voor zijn eigen koning. 1-0 achter. Laten we wel even optekenen dat Henk de hele middag ontzettend loyaal is blijven supporteren in de zaal. Ook toen zijn teamgenoten het echt niet meer aan konden zien (zie hieronder) Wat een teamspeler!
Door de combinatie van wederzijds uiterst tactische opstellingen werd Hans van Steijn per ongeluk voor de (Robin van) Leeuwen gegooid. Robin is op basis van rating hun sterkste speler en hij had ook nog wit. Het ging helaas al erg snel mis. Hans stond eerst al flink ‘creatief’, maar verloor daarna ook nog een kwaliteit. Hij kreeg een stelling waarvan je weet dat het – in het beste geval – een hele zware en vooral ook lange middag gaat worden. Die aanname wist Hans echter vakkundig te problematiseren door op zet 30 aanspraak te doen op extra tijd. Die extra tijd kreeg hij helaas niet, want dat is pas op zet veertig, dus hij was gewoon door de vlag gegaan. 2-0 voor SHTV 2.
Vlak daarna kwam Ed Oosterlaken langs mijn bord lopen. Ik had vlak daarvoor gezien dat zijn bestrijding van het konings Indisch aanvankelijk goed verliep. Ed had die variant getraind vertelde hij mij na afloop. Na een tijdje echter had zwart een tactische wending waar Ed niet direct een antwoord op gaf. En dat is meestal niet best. Toen hij dus vlak daarna langs liep was ik enigszins positief verrast dat het toch nog een halfje was geworden. En later bij de analyse had zijn tegenstander het er ook over dat hij misschien toch te snel voor een remise was gegaan. Desalniettemin ging het niet best: 2.5 – 0.5 achter… We waren nog lang niet bij de 4-4…
Gelukkig voelde ik kort daarna ogen in mijn rug prikken. Ik keek om en zag voor het eerste deze dag super invaller Sarah-Joy eens bij een ander bord kijken. Haar tegenstander Shinsaku Okita had vanaf het begin van de dag een gigantische tempo ingezet, maar dat ging gelukkig wel gigantisch ten koste van zijn stelling. Al heel snel won Sarah-Joy een pion en ruilde ook nog eens de sterke zwarte loper van wit. Sarah-Joy had dus alleen veel minder tijd, maar voor het overgebleven eindspel was het ruim voldoende. Vlak nadat Sarah-Joy bij mijn bord was komen kijken gaf haar tegenstander op. Sarah-Joy en ik kenden elkaar nog niet, maar we hadden wel even een blikuitwisseling die boekdelen sprak: wij gingen de comeback van Woerden 2 verzorgen!
2.5 1.5
Zelf stond ik inmiddels namelijk ook totaal gewonnen. Ik heb er nog geen engine op gezet, maar ik vrees dat mijn tegenstander Jesper Kool en ik allebei niet echt wisten wat we aan het doen waren. Het potje leek best op die van Robin van Leeuwen en Hans van Steijn, alleen waren de kleuren gelukkig omgedraaid. Jesper deed het helaas voor hem nog net iets minder dan ik en na een tijdje prutsen kreeg ik een ontzettend mooi paard op d5 dat niet meer aangevallen kon worden door een zwart stuk. Ga er dan maar eens aanstaan met zwart. Ik won een pion, toen nog een en toen nog een. Ik ben erg blij dat ik dit keer wel een punt mocht noteren, want mijn invalbeurt vorig jaar leidde tot een pijnlijke remise die terecht flink kritisch werd uitgelicht in het clubblad van SHTV.
2.5 2.5! We waren terug!
Toen ging het weer even heel snel heel erg fout. Timo Kroon had een mooie partij op gezet met wit tegen Olav van Leeuwen. Olav is naar ik vermoed de vader van Robin, terwijl wij vooraf uitgegaan van broers. Dat komt vast door dat boek van Astrid Lindgren. Anyway, Timo stond een pion voor en leek goed te gaan tot het noodslot toesloeg. Timo twijfelde tussen een luchtgaatje op h3 of g3 en besloot toen maar tot geen luchtgaatje. Wat volgde was een ontzettend smerige – en mooie – truc die onmiddellijk duidelijk maakte dat Timo niet zo’n beste beslissing had genomen. Ik zag Timo door de grond gaan en eigenlijk kun je wel zeggen dat ik hem achterna ging. Nog een nederlaag konden we nu echt niet meer gebruiken. Timon speelde nog door met een toren minder om het een en ander te verwerken vermoed ik, maar het kwaad was al geschied.
3.5 – 2.5 voor SHTV 2…
Nog twee borden bezig. Mark Pieterse tegen Ton Bodaan en Olivier Huizer tegen Meile Tamminga. Mark stond goed, maar ik telde het punt nog absoluut niet, want het was een rommel stelling en we weten allemaal hoe dat kan gaan. Oliviers tegenstander mocht het hele seizoen al dezelfde kleur (wit), dus het was niet gek dat Olivier – die vast ook super intensief had voorbereid 😉– ook wat beter stond. Mark zou dus moeten winnen, Olivier remise, dan waren we er.
Henk de Heer kwam naar mij toe op de gang – de zaal zelf kon ik inmiddels niet meer aan van de spanning – en hij zei: “Het wordt dus 4-4.” Een gigantische vertrouwen in onze manschappen…
Henk leek echter gelijk te krijgen want vlak daarna kwam Mark de gang op gehuppeld. Een flinke “yeah” met een of ander oergebaar maakte duidelijk dat hij gewonnen had.
Niet lang daarna volgde een kwispelende Olivier die even kwam checken bij de teamcaptain of hij remise mocht aanbieden. Dat mocht uiteraard, dus het leek in kannen en kruiken. Olivier had een pion meer, een lekkere stelling, dus de rest zou een formaliteit zijn.
Helaas. Meile Tamminga mag dan altijd wit krijgen, zijn teamgevoel is er zeker niet minder om. Het remiseaanbod werd direct geweigerd en twee van de langste uren uit mijn (ons?) leven brak(en) aan. De tijd kroop werkelijk voorbij en op het bord gebeurde eigenlijk niets. Olivier was uiterst profylactisch bezig toekomstige beren af te raden zich ooit op de weg te vertonen en Meile deed eigenlijk niet zo gek veel, want zijn stelling liet weinig toe. Olivier zou zich echt niet laten trucen, wat fijn was, maar het betekende ook dat de zwarte pionnen niet vooruit te branden waren. En iedere zet werd altijd gevolgd door eentje waar Olivier in een paardvork zou kunnen trappen en we dus volgend seizoen weer maar zeven potjes zouden hebben… En dan was er nog de aflopende tijd…
Hans en ik konden het niet meer aanzien en we hebben maar liefst zes blokjes door de Haagse wijk gelopen. Steeds als we langs het clubgebouw kwamen keek Hans even snel naar binnen maar de evaluatie was steevast: “Hij staat beter, maar hij moet gewoon gaan rennen met die pionnen!” Makkelijk kletsen natuurlijk; de beste stuurlui staat aan wal.
Nadat onze benen het niet meer trokken en menig Haagse buurtbewoner begon te fronsen wanneer we weer langsliepen, bleven Hans en ik toch maar bij het bord staan kijken. De hele zaal was inmiddels uiterst zenuwachtig: mensen vielen over de piano; er ging een telefoon af en om de twee tellen kwam er wel weer iemand naar mij toe die zei wat Olivier had moeten doen. Zelf heb ik de term ijsberen een compleet nieuwe dimensie gegeven. Die spanning…Verschrikkelijk.
Olivier zat er zelf echter lekker in. Hij was uiterst rustig en leek te genieten van de situatie. Niks geen spanning. Hij vermeed niet alleen keurig alle paard vorkjes; hij vermeed nog steeds eigenlijk alles, ook zijn eigen progressie. Toen de tijd uiteindelijk een rol begon te spelen en het publiek het echt niet meer trok vond Olivier het wel welletjes en besloot hij – in totaal contrast met zijn eerdere tijdgebruik – a tempo zijn toren te geven tegen dat vervelende vorkpaard. Een geniale beslissing, want het werd gelijk vele male eenvoudiger. Olivier haalde spoedig een dame, voorkwam tevens lang genoeg dat wit ook een dame haalde en zette uiteindelijk mat! Gigantisch! Woerden wint met 4.5-3.5 met Olivier als held van de dag.
En zo eindigde een geweldig (kort) seizoen voor Woerden twee. Volgend seizoen negen potjes! En de tegenstanders zijn gewaarschuwd, want laten we ten slotte nog wat bijzondere prestaties uitlichten:
- Captain Ed Oosterlaken met voor Woerden 2 een schitterende 5 uit 6 en een tpr van 2181
- Super sub Sarah-Joy Koorevaar met 5 uit 6 in de KNSB en een tpr van 2068
- Olivier Huizer met 6 uit 7, stalen zenuwen en een tpr van 2062
- Super sub Marcel van Oort met twee uit twee en een tpr van 2285.
- Mark Pieterse met 6.5 uit 7 !! en een tpr van 2169
- Jelle Wiering met 5 uit 6 en een tpr van 2130.
Het was een geweldig seizoen dat smaakt naar meer.
(Auteur: Jelle Wiering)
