Wat onze concurrentie kan, kunnen wij beter. Een klein maandje geleden won onze medekoploper DBC met 5,5-2,5 thuis van Almkerk. De afgelopen avond werd echt van alles geprobeerd om ons een toontje lager te laten zingen. Storm (code geel), een lange reis, een griepepidimie, om zomaar eens wat obstakels te noemen. Zelfs een initiële achterstand en diverse dubieuze stellingen leidden ons niet af van dat ene doel: groots winnen.
Met één afmelder en twee zieken die allen zeer goed vervangen werden, waren we om 19:38 volledig compleet aanwezig. Voor ons een record. De Almkerkers zaten ons natuurlijk al achter het bord op te wachten. De interne daar moest nog beginnen, maar blijkbaar was deze druk voor de externe wel nodig. Ach, wij zijn wel wat gewend, immers, intern wordt het Surinaams op tijd komen bij ons veelvuldig geoefend.
Jan Bulk deed wat hij intern ook nogal eens doet: de partij lekker afraffelen. Binnen no-time stonden we 1-0 achter. Niemand had destijds een stuiver durven inzetten op de uiteindelijke eindstand.
Jan Pool schoof zijn sterk gewonnen pluspionnetjes degelijk naar de overkant en leek nooit ver van de overwinning.
Bij Wim Veelenturf werd een paard onnodig geofferd door zijn tegenstander (waar ik ook al vond dat Wim beter stond). Zo stonden we weer voor.
Voor de stelling van Hans Tuit gaf ik niet zoveel. Hij had een klein poppetje meer, maar ik zag twee compleet inactieve lopers. Zijn tegenstander liet vervolgens toe dat die schuinsmarcheerders echter de volledige vrijheid kregen, met penningen en al. Ook die partij werd dus gewonnen.
Het verhaal aan het bord van Henk Dankers was nog vreemder. Ook hij stond in mijn ogen binnen no-time verloren. Een zwarte pion was doorgedrongen tot e3. De witte monarch nog in het midden, met aanvallen van beide flanken. Maar, zolang hij nog ademt blijft Henk verdedigen. En net toen er één mogelijk zetje kwam om de druk uit de stelling te halen benutte Henk die. Hij zag een mooie paardvork en benutte die ten volle om met twee pionnen minder een remise af te dwingen. Chappeau voor die vechtlust.
De stelling van Bas begreep ik niet, er stond nog heel veel op het bord, teveel voor mij om door te rekenen, maar het leek erop dat hij aan het drukken was. En dat bleek uiteindelijk ook de doorslag te geven.
Zelf kwam ik beroerd uit de opening, overzag dat mijn tegenstander een pion kon nemen, maar hield uiteindelijk een geweldige, winnende stelling over. In tijdnood werd dat nog bijna teniet gedaan, maar schaakavond zonder spanning is een avond niet geleefd en dus heb ik de twee seconden even aangetikt voordat mijn tegenstander een paar zetten later mat ging.
Ad Goes zijn partij leek mij lange tijd remise-achtig. Zijn tegenstander vond zelfs dat hij gewonnen had gestaan, maar uiteindelijk heeft de winnaar altijd gelijk. Oftewel, Ad kwam, zag en overwon. 6,5-1,5 winst, en dus de druk erop gezet bij DBC die moeten blijven winnen om ons bij te blijven.
