Voorbeeldig voorbereid (“waar ligt dat Soest eigenlijk”) en gemotiveerd tot op het bot, (“een vier-punten-wedstrijd”) togen onze jongens in de vierde ronde van de SGS (SOS) competitie naar een op papier gevaarlijke concurrent. En inderdaad, in een prachtig gebouw, dat deed denken aan zowel wereldlijke als geestelijke geschiedenissen, wachtte ons een zowel spiritueel als bloederig gevecht.
Crack Jelle was verhinderd, crack l’Ami ook, maar verzwakt waren wij niet, en dat konden we zeker ook niet van Soest zeggen: het werd een erg spannend gevecht. Om half elf was er nog niet één partij beslist. En wanneer uw correspondent rond die tijd schoorvoetend langs de borden sloop om een prognose te maken, was er op niet één bord iets beslissends waar te nemen.
Het was een beetje jammer dat Hans verloor. Hij leek geen gemakkelijke stelling te hebben, maar Hans is pas verslagen als de stukken weer in de doos zitten. Dat gebeurde om een uur of elf, nadat Bas al een remise had gescoord (0,5-1,5).
Uw nederige dienaar slaagde er in de gelijkmaker te scoren. Mijn tegenstander offerde veel pionnen om ruimte te creëren, maar hield er aan het eind te weinig over om alle gaten te dichten (1,5-1,5).
Hierna volgden nog enige remises, waarvan die van Marcel Schröer boeiend en inhoudsrijk was: een dame eindspel met pionnen, passend bij de entourage. Die van Marcel van Oort kwam waarschijnlijk met enige moeite tot stand, al baseer ik deze mening meer op de gelaatsuitdrukking van beide spelers (Marcel speelde tegen de sympathieke en sterke Marijke Kok) dan op de stand op het bord.
De beslissende stoten kwamen van bord 1 Selman en bord 8 Mark. Een buitengewoon enerverend gevecht leverde Mark, met wisselende kansen, maar onze man trok aan het langste eind. En Selman speelde een prachtige agressieve partij, met een ingenieus loperoffer, midden in de partij en midden op het bord. Zijn tegenstander durfde het niet aan te nemen maar werd koel aan de kant gezet, hoewel hij nog vele zetten uit de hoge hoed toverde met slechts 10 seconden (+10 per zet) op de klok.
Het slotwoord was voor Sten. Hij wilde winnen, hij wilde per sé winnen. Hij leek ook de hele avond iets beter te staan maar uiteindelijk moest hij ondanks hevige tijdnood van zijn tegenstander, genoegen nemen met remise.
Woerden staat nu gedeeld eerste, zowel in match- als in bordpunten gelijk met HSG.
Gehard door ervaring stellen wij ons bescheiden op. Maar, zoals de Vlaming zegt: ‘er gaan er nog zijn die zullen gaan afzien!”
Henk de Heer
