Auteur: Marcel Schröer

In het hart van ’t mooi Utrecht Waar Maria’s
kerk eens stond, staat een huis met groots verleden
op kapittels oude grond. Heeren vinden
hier ontspanning. Leve de Vereeniging!

Met dit lied werden de Woerdense spelers verwelkomt in de gelegenheidslocatie van Moira-Domtoren “Sociëteit De Vereeniging”. Een fraaie speelzaal met historie. 

Na de gebruikelijke toespraakjes neemt één van de deelnemers van de wedstrijd van Moira-Domtoren 2 het woord: “Ik houd van de vrijheid en daarom neem ik de vrijheid om U een hand aan te bieden. Het staat U natuurlijk vrij deze hand aan te nemen of te weigeren.” Ik moet ineens aan het boek “De Ware Vrijheid” van Luc Panhuysen denken. 

Daarna begon de spannende strijd tussen Moira-Domtoren 1 en Woerden 1. Beide teams waren op papier behoorlijk aan elkaar gewaagd. De openingsfase zag er goed uit. Aan de de tijd op de klokken te zien liepen de Woerdenaren een stuk langer op bekend terrein rond dan hun tegenstanders. Na een uurtje of twee spelen vertrouwde Selman me toe dat hij na enige zetten verwisselingen toch weer in een bekende stelling terecht was zijn gekomen. Ook Jelle, Sten en ik liepen vlot door het vroege middenspel heen. 

De partij tussen Max Valkenburg en Henk Overmeer kwam het eerst tot een kookpunt. Zij waren elkaar van meet af aan al naar de keel gevlogen. Hier volgt het relaas van Henk zelf:

“Max Valkenburg, een jonge gast, die in de afgelopen maand een rating sprong van liefst 73 punten maakte (uit maar 3 partijen!) was een tegenstander van formaat deze middag.

Hij offerde een kwaliteit toren vs loper voor een zeer sterke f6 pion. Toch was remise mogelijk volgens de rekenmeesters. Maar feit is, ik stond onder langere tijd onder stevige druk en dan is een kleine onvolkomenheid direct beslissend.”

Erik Janse had tegen Sten Goes een zeer scherpe theoretische partij opgezet. Hierin was Sten duidelijk beter onderlegd en hij won de partij dan ook overtuigend. 

Selman stond goed tegen Tjerk Hacquebord, maar was wellicht toch iets te optimistisch en kon het goede plan niet vinden. De afwikkeling naar een paard tegen loper eindspel pakte niet goed uit en Selman kwam in een minder eindspel terecht dat hij daarna verloor. Hiermee komt een einde aan een geweldige reeks. Selman had sinds Tata 2020 niet meer verloren. 

Jelle had tegen Albertus ten Hertog 2 pionnen geoffferd voor een vervaarlijke aanval. Door een computer vast prima te weerstaan, maar voor een mens is dt een gans ander chapiter. Na een paar uur brak de weerstand van Albertus en was er voor zwart gen houden meer aan. 

Ed Oosterlaken speelde tegen Daan Schönberger, op papier de beste speler van Moira, een uitermate degelijke partij met wit. Een prima strategie tegen Daan, die zich maar niet kon ontworstelen. En juist toen dat wel leek te gebeuren zag hij het sterke Pg5! over het hoofd waarmee Ed een beslissende aanval inzette.

Daarmee was de tussenstand op 2-3 voor Woerden gekomen. Het bleef spannend. Ik had, net als een week eerder, tegen Kees Verweij een simpel paard-vorkje gemist en was in een vrij hopeloos eindspel met een pion minder terecht gekomen. Bas Jansen stond tegen Bart-Jan Andriessen een tikkeltje beter, maar veel winstkansen zaten daar niet in. Commentator Ed sprak: “Bas weet niet dat het remise is en die speelt gewoon op winst.” De partij van Rolinde den Heijer tegen Johnny de Kraker leek daarom cruciaal te worden. Rolinde stond een kwaliteit voor, maar Johnny had wat pionnen en een een uiterst gevaarlijke mat aanval mat paard en dame gloorde aan de horizon.

Op mijn bord was de lucht inmiddels een beetje opgeklaard. ik had me weten te redden in een 3 tegen 2 toren eindspel op de koningsvleugel. Later werd dat 2 tegen 1 en op het laatst hadden we een onvervalste Philidor stelling op het bord. Na nog een tiental zetten uit het meesterwerkje “The 100 endgames you must know” berustte mijn tegenstander in remise.

Bas begon er inmiddels steeds meer zin in te krijgen. Hij ging maar eens achter het bord staan, want “van boven was alles een stuk beter te zien”. Er stond een ongelijke lopers eindspel op het bord waarin Bas een extra (dubbel)pion had. Na 4,5 uur spelen vergaloppeerde zijn tegenstander zich en Bas wist toch nog het volle punt binnen te halen.

De stand was daarmee 2,5-4,5 voor Woerden en dt was maar goed ook, want op het bord van Rolinde kon er nog van alles gebeuren. Op het gegeven moment dachten de omstanders zelfs dat Johnny een ondekbaar mat had. Gelukkig zag Rolinde nog een wending waarmee ze het mat dekte en tegelijk de dames kon afruilen. Het resulterende eindspel met een kwaliteit tegen een pion was wellicht gewonnen, maar erg eenvoudig was dat nog niet. De koning van Rolinde was wat te ver verwijderd van de eigen pionnen. Daardoor werd het toch remise.

Woerden 1 wint dus met 3-5 van Moira-Domtoren 1.

De avond kreeg tenslotte een fijn besluit in restaurant De Pot. Door de dikke gewelven heen waren daar nog niet de laatste Corona maatregelen doorgedrongen.

Maar het was er wel heel gezellig.

Voor de uitslagen zie: https://knsb.netstand.nl/pairings/view/10269

Doordat Woerden drie belangrijke spelers moest missen, leek het een hele zware avond te gaan worden tegen Purmerend 2. Maar ook dat team bleek verzwakt. Het had twee sterke spelers moeten afstaan aan hun eerste team. En zo was Woerden toch nog licht favoriet.

Selman Ercan maakte de favorieten-rol volledig waar. Zo rond de tiende zet bleek hij de finesses in een onschuldig ogende stellig een stuk beter onder de knie te hebben. Zwart maakte gelijk, won vervolgens een pion en in paniek maakte de tegenstander daar zelfs een kwaliteit van.

Ed Oosterlaken wist goed de druk op de ketel te houden. Ed combineerde fraai een aanval tegen de koning met druk op de damevleugel. Na een tijdje bezweek zijn tegenstander onder de druk van een paard vork. 

Ikzelf had op internet al geruime tijd geëxperimenteerd met een zet die nu voor het eerst op het bord kwam in een OTB partij. Nou, dat bekwam me niet bijster goed. ik kreeg de benodigde activiteit voor mijn stukken niet op het bord en werd als een klein kind positioneel weggeschoven.

Bas Jansen had gelukkig een ouderwetse Bas-stelling op het bord waarbij de tegenstander zich steeds het hoofd moet breken over de vraag welk stuk hij moet slaan. Op zo’n moment hoef je niet verder meer te kijken. Dan weet je dat het goed komt. En dat kwam het ook.

Henk Dankers had zijn oude vertrouwde variant op het bord. Dat werd dus een tijdje duwen en trekken totdat Henk’s stukken los kwamen en hij liet zien wat een goede actieve speler hij is.   

Sebastiaan Bernacki leek in het eerste half uur met zijn tegenstandster een rapid partij te spelen. Toen het stof daarvan neer was gedaald, had Sebastiaan een pion minder, maar bleef zo goed doorvechten dat hij de pion terug won en goed eindspel in ging. Helaas is het spelen van een toren eindspel ook een kunst. Sebastiaan heeft die kunst nog niet helemaal onder de knie. 

Daarmee was de stand 4-2 voor Woerden. De twee overgebleven partijen waren spannend, maar daar een half punt uit halen behoorde toch zeker tot de mogelijkheden. 

Klaas Ouwens had een ambitieuze opzet tegen de Sokolski gekozen en had daarmee in aanvankelijk succes. Halverwege de middag stond de witte koning behoorlijk op de tocht. Maar langzaam raakte Klaas het initiatief en daar mee de draad kwijt. Zijn tegenstander nam zijn koning onder vuur en in een heel ingewikkelde stelling greep Klaas mis. Daarna was het snel afgelopen.

Alle ogen waren daarna gericht op Marcel Van Oort. Hij was traag begonnen. De opening kwam niet helemaal uit de verf en Marcel moest zelfs een pion geven. Het zag er niet goed uit. Toen alleen Marcel nog aan het spelen was, knapte zijn stelling echter met de zet op. In een loper tegen paard eindspel had hij nog steeds een pion minder, maar ook de verste vrijpion. In combinatie met de loper was zijn stelling zelfs te prefereren. 

Ondertussen keek de beheerder van het pand ongeduldig naar de klok. Hij zag zijn aardappeltjes in gedachten al verpieteren en vreesde dat hij thuis de hond in de pot zou vinden. Tja, schaken is nu eenmaal geen voetbal waar de scheidsrechter na 90 minuten op zijn fluit blaast.

In een open eindspel is het aan te raden het initiatief te behouden, anders loop je al snel achter de feiten aan. Met een half oog op het scorebord bleef Marcel niets doen. Dat was geen goede strategie. De verre vrijpion kwam onder vuur te liggen. De pion ging verloren en daarmee was de angel uit zijn stelling gehaald. Er was geen houden meer aan.

Het werd 4-4.

Voor de details zie: https://knsb.netstand.nl/pairings/view/10262