Auteur: Marcel Van Oort

Gedecideerd drukte de vitale oudere man met baard met één vinger van bovenaf de digitale klok in. Hij gaf er een klein knikje met hoofd bij alsof hij zeggen wilde: “Zo, weer een zet gedaan binnen tien seconden. Ik laat me niet door mijn vlag jagen.” Daarna tuurde hij weer stuurs naar het geblokte bord voor zijn neus, zich bedenkend hoe hij de zwarte stukken nog beter kon dirigeren.

De tegenstander -zwart pak, beetje streng uiterlijk- vertrok zijn gezicht een beetje. De mondhoeken gingen naar beneden en hij fronste de wenkbrauwen. Hij dacht na over de volgende zet en bedacht toen dat hij de vorige zet nog niet compleet genoteerd had. Hij krabbelde de drie zetten op zijn formulier en verzonk weer in gedachten. Hij stond een kwaliteit achter en zijn tegenstander had een verre vrijpion. Hoe moest hij hier mee omgaan? Hij had al diverse schaakjes met zijn paard gegeven, maar die bron was nu uitgeput. Eeuwig schaak zat er helaas niet in. Tijd had hij nog genoeg. Hij besloot zijn paard terug te trekken en een soort vesting te bouwen. Hij pakte het paard op en met een zwierige beweging liet hij het paard een terugtrekkende beweging maken.

De grijze man pakte een toren op en zette die naast de witte toren van zijn tegenstander. Als hij die torens zou kunnen ruilen zou het spel er eenvoudiger op worden. Nogmaals diezelfde gedecideerde druk op te klok. Even wierp hij een extra blik op de klok om te controleren of er nog genoeg tijd was en daarna weer de geconcentreerde blik op het bord. Armen over elkaar, de zet van de man in zwart afwachtend.

De man in zwart beantwoorde de zet na een tijdje met een torenzet. Hij ging de torenruil zeker niet toestaan want er zou een verloren eindspel ontstaan. Hij noteerde daarna snel weer de zetten en dacht nog even aan de kansen die hij eerder in de partij had gezien. Zijn stukoffer zou zijn gevolgd door een dameoffer en daarna had hij zijn tegenstander binnen een paar zetten mat kunnen zetten. Wat een zonde dat de man met de lagere rating zijn plannen tóch had doorzien! Het had hem de kwaliteit gekost en hij moest nu schaken om te overleven.

De bebaarde man zag de mogelijkheid tot zetherhaling en antwoordde op zijn beurt weer door met dezelfde toren over dezelfde lijn als zojuist de toren naast de andere toren te zetten. Hetzelfde idee op een ander veld. Dit gebeurde daarna nog twee keer achter elkaar en de man in zwart keek schuin over zijn bril, niet begrijpend naar de tegenstander.

De wedstrijdleider stond naast het bord en zag dat ook de tijd van de witspeler langzaam onder de vijf minuten zou gaan lopen. De spanning liep op. Zou hij zo meteen alles uit de kast gaan halen om de zwartspeler alsnog door de vlag te jagen, of tot fouten te verleiden? Het zou goed kunnen, hoe vaak zie je niet dat iemand met een hogere rating op die manier zijn tegenstander nog even aan de kaak stelt? Hij pakte zijn fototoestel en begon te filmen, waarop gelijk een toeschouwer in zijn oor fluisterde: “Die wedstrijdleiders worden ook steeds luier tegenwoordig.”. Op dat moment begon het batterijlampje van het toestel te branden en in allerijl moest de wedstrijdleider nog op zoek naar een ouderwets notatieformulier.

Wat wilde die man? De witspeler keek bedenkelijk naar de stelling en nogmaals naar de oudere man. Zijn blik ging van streng naar vragend.  Uiteindelijk doorbrak hij de stilte: “Wilt u remise?”. Het klonk meer als een verwondering dan als vraag. De man met baard veranderde zijn houding en er kwam een lach op het gezicht: een mooi resultaat. De heren schudden elkaar de hand.

Het epische slot bleef uit, de vrede werd getekend. Na wat uitleg over en weer waarin verklaard werd waarom beide spelers nog geen remise hadden aangeboden was nu ook de laatste partij van de avond ten einde. De omstanders analyseerde onderling wat over de partij en maakten langzaamaan aanstalten om huiswaarts te gaan, sommigen nog via de bar voor een laatste drankje.

De “verassingen” van de avond:
– Carlo Assink speelde remise tegen Ed Oosterlaken, maar wat wil je ook met zo’n saaie Franse afruilvariant? Daar valt geen druppel dynamiek uit te knijpen!
– Leo de Vos is op zoek naar nog sterkere tegenstanders nadat hij Gerard Zwijnenburg zover had terug gedrukt dat deze onvoldoende bewegingsvrijheid had om nog tegen te spartelen.
– Roald Vos boekte een mooie zege op Michel Togni en Ton Oomen deed datzelfde tegen aftredend voorzitter Dick van der Windt.
– De remise van Daniël Elsenberg mag eigenlijk niet meer in dit rijtje, hij lijkt aan een echte zomervakantie toe.

De kop is eraf. We mochten dit keer zelfs 23 spelers van buiten onze club verwelkomen, geweldig! Diverse handen werden geschud, er werd bijgepraat en uiteindelijk -zoals gebruikelijk- te laat rond acht uur gestart met schaken. Sommige partijen waren al snel klaar. De livegame van vanavond was een van die partijen, Marcel Schröer was al snel aan de winnende hand en ronde het karwei vakkundig af, en voor mijn gevoel hebben Henk OVermeer en Kasim Wandy de hele avond zitten snelschaken.

Ondanks de grote ratingverschillen op zo’n eerste avond van een zwitsers toernooi zaten er rond half elf toch nog veel mensen midden in een spannende partij. Aan de meeste topborden leek er voor de toppers echter weinig aan de hand: Pia had nog veel stukken op het bord, maar Ed Roering leek geen moment de controle in de partij kwijt te zijn. Arjan van den Berg zat tegen beter weten in door te schaken tegen Ed Roering en zag een compleet peloton pionnen op de achterlijn afstormen. Jelle Wiering had de stelling van Jan Pool volledig overhoop gehaald en zat vooral te rekenen wat de mooiste winstvariant zou zijn.

Maar dan, aan bord vier, was er wel degelijk spektakel. Wat wil je, met Willem Vink. Speciaal voor deze dag had hij is niet direct een gambiet in de aanbieding, maar werd er geopend met… h4 gevolgd door g4!!!! Dit leidde tot een stelling waarin hij beter stond, een pion voor en Seth van der Vegt hing duidelijk in de touwen. Seth bleef ontzettend koel doorschaken, ondanks tijdnood en deze slechtere stelling. En Willem leek er alles aan gebrand om deze partij te winnen, ik heb hem nog nooit zo goed zien noteren! Alleen de laatste twee zetten werden niet genoteerd, maar toen was de partij ook wel afgelopen en restte er Seth niets dan Willem te feliciteren met deze overwinning.

Aan het begin van de ronde werd een rondeprijs aangekondigd voor de lager geplaatste speler die punten zou pakken van zijn tegenstander. Helaas voor Willem Vink werd de winnaar bepaald door de eerste speler die dat zou lukken, gezien vanaf het laagste bord. (ik leg het nogal krom uit volgens mij. Extra uitleg kan ik altijd volgende week dinsdag nog geven indien nodig).  En, precies op datzelfde laatste bord speelde Ricardo Heins tegen Piet Brouwer. Een knotsgekke partij, begreep ik later. Piet kwam een stuk voorsprong, maar Ricardo kreeg daar een gevaarlijke pion voor terug. Uiteindelijk kwam Ricardo op voorsprong qua houtjes en sloot de partij winnend af. Een knappe prestatie, gezien de dik 400 punten die hen qua rating scheiden.

Overige noemenswaardige resultaten zijn de overwinning van Janus Spoorenberg tegen clubgenoot Sjaak Oosterlaken (tijdnood?) en een nette remise van onze nieuwste aanwinst in Woerden, Wim Goossens, tegen een ander recente aanwinst voor de club, DaniëlElsenberg.

De quote van deze ronde, speciaal voor Willem: “One of the objectives of opening play is to try to surprise your opponent.”  –  Edmar Mednis