Auteur: Marcel Van Oort

Op 11 februari speelde ons eerste team thuis tegen Zeist. De week ervoor had Woerden 2 nog met minimaal verschil verloren van Zeist 2. Het was tijd om deze rekening te vereffenen! Nadat ook de tweede auto van de Zeistenaren zich door de file had gewurmd werd de match rond tien voor acht begonnen. In het inleidende praatje probeerde ik de aanwezigen nog wijs te maken dat we de week daarvoor een deal hadden gesloten met Zeist 2, die avond winnen en deze avond verliezen, of andersom. Er werd dus wat verwacht van de aanwezige tegenstanders. Om ze gunstiger te stemmen lagen er consumptiebonnen bij de borden…

Als de slotstedelingen al aan mijn plan wilden meewerken dan lieten ze daar weinig van merken. Voor mijn gevoel stond Rolf binnen no time een stuk achter vanwege een paardvork. Op alle overige borden leken gelijkwaardige standen te staan. Alleen op bord 1 kwam de gemotiveerd ogende Henk zeer goed uit de startblokken, hij leek me wat beter te staan.

Zelf was ik verwikkeld in een interessant gevecht, waarin ik vond dat ik zeker niet minder stond, maar niet direct het juiste plan had om dat uit te buiten. Naast mij zat Carl in een omgekeerde stelling, hij stond zeker niet beter, maar het was voor zijn tegenstander lastig een winnend plan te verzinnen. De borden van Anne Marie en Jan vond ik slecht in te schatten in de weinige tijd die ik mezelf daarvoor gunde; ik schatte ze maar in op remise. Ad stond gedegen (aantekening: nog een remise) en Bart stond gedrongen (aantekening: niet op punten rekenen).

Invaller Bart kwam als eerste naar me toe om te vragen of hij remise mocht aanbieden. Met het verliespunt van Rolf op het uitslagenbriefje vroeg ik hem nog even door te spelen als hij dacht dat zijn stelling dat toeliet. Bart speelt zeer goed de laatste tijd en kan vanuit rustige en gedrongen stellingen soms hard toeslaan wanneer zijn tegenstander een fout maakt. Zeker met veel meer tijd op de klok mocht ‘ie van mij nog even aan de bak. Tussendoor kwam ik op die beslissing terug en gaf Bart te kennen dat hij remise mocht aanbieden, als invaller in een hoger team is dat immers een mooi resultaat. Zijn tegenstander besloot dit aanbod te weigeren maar uiteindelijk leidde een x aantal extra zetten alsnog tot een puntendeling.

De uitslagen volgden elkaar daarna snel op, Ad verloor, Jan speelde remise. Vanachter mijn bord hoorde ik dat Henk in tijdnood zat, stond even op om te kijken en zag hem een uiterste poging doen om zijn partij nog naar een goed einde te brengen. De stelling leek mij op dat moment inmiddels niet meer te houden, heel jammer, maar geen punten daar. Met een tussenstand van 1-4 leek het helemaal de verkeerde kant uit te gaan voor Woerden.

Carl zat stug te verdedigen en probeerde dat door bruut wat pionnen naar voren te spelen. Zijn tegenstander maakte een fout en gaf (ik kon niet kijken maar meende zoiets te horen) een kwaliteit. Carl nam het initiatief over en haalde de volle winst binnen. Gerard, mijn tegenstander, schoof zijn pionnen net op een verkeerde manier vooruit waardoor mijn loperpaar nog beter tot zijn recht kwam, er was nu wel een winnend plan voorhanden. Na diverse valletjes ontweken te hebben mocht ook ik me deze avond tot de winnaars rekenen. Anne Marie liet zien dat ze haar eigen cursus goed ingeprent had en was volledig gefocust om te winnen, het enige resultaat dat iets zou toevoegen aan het resultaat. Ze won deze sterke partij. Door de laatste drie partijen te winnen trokken we stand gelijk en haalde daarmee ons tweede matchpunt van dit seizoen binnen. Vooraf hadden we en doel gesteld om te winnen, om zo van de onderste plek af te komen. Gemiddeld bleken we 100 ratingpunten minder te hebben, wat me achteraf een nog beter gevoel over deze uitslag gaf.

   Woerden 1            Zeist 1 	 
1. Henk de Heer         Erik Olof            0  -  1
2. Anne Marie Benschop  IJntze Hoekstra      1  -  0
3. Jan Hoosbeek         Arjen van Amerongen 0,5 - 0,5
4. Rolf van Beek        Wijnand Engelkes     0  -  1
5. Carl Schoor          Roel Zuidema         1 	-  0
6. Marcel van Oort      Gerard Hamers        1 	-  0
7. Bart de Leeuw        Willem-Jan Veltman  0,5	- 0,5
8. Ad Goes              Hans Kuiken          0  -  1

De vijfde wedstrijd van de externe SGS-competitie was op dinsdag 4 februari 2014, thuis, tegen Zeist 2. Ons team had lange tijd uitzicht op minimaal een gelijkspel, echter de laatste partij kantelde en daardoor werd het een 5 – 3 nederlaag.

De individuele uitslagen zijn:

Wim Veelenturf – Sergio Hernandan: 0 – 1
Bart de Leeuw – Wouter van der Bilt: 0 – 1
Hans Tuit – Herman Hamers: ½ – ½
Peter Dupain –Raoul de Jong: 0 – 1
Jan Pool – Michiel Stafleu: 1 – 0
Ton Strik – Anton de Vreede: ½ – ½
Aldo Oxener – Gosse Kaastra: 0 – 1
Willem Vink – Wendela Oskam: 1 – 0

Eindstand: 3 – 5

Op dinsdag 25 februari 2014 wacht alweer de volgende tegenstander, namelijk in een uitwedstrijd tegen Oud Zuylen 5 in Utrecht.

Jan Pool.

Met zo’n uitslag kun je kiezen uit 2 mogelijkheden:

1. doodzwijgen    en  2. een verslag maken   . Duidelijk is dat na een week doodzwijgen er toch maar het verhaal moet komen.  De bovenste tegen de onderste dus een nederlaag lag al in het verschiet. De wet van Murphy deed meer dan ook haar werk.

Als teamchef allereerst het foutieve speeladres gemeld. Vervolgens  kwamen we 20 minuten te laat aan waarbij G.O. op eigen gelegenheid naar het verkeerde adres was gegaan. Dus met 7 spelers aan de slag.

Hard strijdend  zag het er om 22.00 uur nog naar uit dat we onze eer ruimschoots zouden  redden. Maar bij alle stellingen viel het dubbeltje naar de andere kant.

Mijn partij ging dus ook verloren en ook hier zag ik een winstvoortzetting over het al kalende hoofd. Kortom  vreselijk  en mijn ekskuses aan mijn mede teamleden  voor mijn slechte bewegwijzering !

Jan Bulk

We zijn het nieuwe jaar met hernieuwd vertrouwen begonnen. De missie voor deze avond was duidelijk: matchpunten pakken.  We hadden 1 invaller: Wim Veelenturf. Altijd goed voor een remise, dus die werd op bord 1 geplant met de opdracht een half punt uit het vuur te slepen. Marcel nam plaats aan bord twee met dezelfde opdracht als Wim: pak een remise en ontlast zo de andere borden. Tot zover de planning. De teamleider van de tegenstander motiveerde ons nog wat met zijn welkomstspeech en het feest kon beginnen! Het werd een enerverende avond. Vele borden gingen gelijk op. Met mijn opdracht in het achterhoofd koos ik voor de minst voor de hand liggende opening besefte ik me, een gambiet. Naar mate de partij vorderde kwam ik zeer actief te staan, een prettige stelling om te spelen maar nog alle kans om een scheve schaats te rijden. Naast me speelde Wim een stelling die meer leek op iets wat op remise zou kunnen uitkomen. Het bleek echter dat Oud Zuylen zich van eenzelfde tactiek hadden voorzien als wij, de laagst geklasseerde speler zat aan bord 1.

Na verloop van tijd hoorden we gepiep. Er werd wat gelachen over een mogelijk brandalarm en afgaande telefoons die sommige mensen niet hadden. Na nog een half uurtje of zo kwam de barvrouw vragen of iemand een bepaalde auto had: er was een ruit ingeslagen. En wie was het haasje: Rolf! Gelukkig lag er niets van waarde in zijn auto, maar je hebt er toch weer een hoop ongein van: aangifte, reparatie etc. En ook zijn partij ging uiteindelijk verloren, hoewel ik het idee had dat dat al bijna bezegeld was voor deze commotie. Rolf leek een stuk geofferd te hebben in ruil voor een pion die zou gaan moeten promoveren. Die promotie zat er echter nooit in.

Naast me hoorde ik Anne Marie een remise aanbod krijgen. Ah, de tijd voor aanbiedingen! Ik ken deze tijd niet, want ik doe eigenlijk nooit remiseaanbiedingen. Snel voegde ik achter mijn zojuist gespeelde zet toe: deze zet is ook mét remiseaanbod. Anne Marie keek rond op de andere borden en nam het aanbod toen aan. De stand op haar bord was er ook naar, ze leek een pion te gaan verliezen waardoor remise een goede uitslag zou zijn. Ook mijn tegenstander accepteerde de remise. De volgorde van de rest van de uitslagen weet ik niet helemaal precies meer. Ad won, waar hij eerder zwaar in de verdediging zat. Zijn koning stond open en bloot er stond een pion van de tegenstander op promoveren maar, hij had wegens een blunder van de tegenstander ineens een stuk voorsprong. Wim leek wel een remise te kunnen scoren, ging over op een gewonnen stelling en wist die daarna helemaal om te buigen naar een verlies. Afknapper. Carl had een zeer goede stelling en wist een stuk voor te komen. Hij moest nog even uitkijken voor wat trucs en eeuwig schaak voorkomen, maar dat ging hem goed af. Carl scoort daarmee 50% in de promotieklasse, net als Rolf.

Bleven over, Jan en Henk, bij een stand van 3-3. Beide hadden een ongeveer gelijke stelling en Jan kreeg een remiseaanbod. Hij overlegde met mij en ik woog af: de stelling van Jan bood meer winstkansen (zoals ik het inschatte), de stelling van Henk leek me compleet gelijk maar hij had veel meer tijd. Henk had me eerder al gevraagd of hij remise mocht aannemen en zou dat in de tussentijd kunnen doen. Ik gaf Jan het advies zijn eigen stelling te beoordelen en op basis daarvan remise aan te nemen of niet. Jan speelde nog even door in het teambelang. Henk won een pion en het eeuwige schuiven om nu zijn pion aan de overkant te krijgen was begonnen. Jan probeerde zijn stelling te forceren, kwam op de koningsvleugel binnen met zijn toren en won een pion. Daarna ging het hard. De verkeerde kant op welteverstaan. De toren van zijn tegenstander kwam door het midden de vesting van Jan binnen en deze vesting werd daarna grondig, steen voor steen, pion voor pion afgebroken. We verzamelden ons allemaal rond het bord van Henk, die nog koelbloedig aan het schuiven was. Hij speelde waarschijnlijk niet de allerbeste zetten, maar zijn tegenstander kwam steeds meer in tijdnood. Na tien minuten tijdnood werd het hem teveel en ging hij alsnog door zijn vlag, in een voor Henk gewonnen stelling overigens. Puik werk. En nu, vol goede moed op naar de volgende match, waarin we Zeist op bezoek krijgen. We zetten weer in op 2 matchpunten!