Nadat het team Autovakmeester Schaap Mach (een hele mond vol, we zullen ze verder voor het gemak Schagen noemen) zich te elfder ure had afgemeld vanwege een zieke chauffeur, werd de wedstrijd Woerden – Schagen een week uitgesteld. Daardoor speelden we deze week maar liefst twee bekerwedstrijden. Op dinsdag voor de KNSB: Woerden – Schagen en op donderdag de SGS beker: HSG – Woerden. In beide gevallen was er een duidelijke favoriet.
KNSB beker: Woeden – Schagen
Tegen Schagen waren wij dat niet. Wat wil je, een team met een eigen chauffeur. In Schagen wordt het professioneel aangepakt. Drie jonge honden kwamen de Woerdense schakers eens lekker verscheuren. Het werden toch nog heel aardige partijen.
In mijn partij hield ik me vrij gemakkelijk staande totdat ik een ernstig onderschatte koningsaanval over me heen kreeg. Mijn koning speelde een tiental zetten de hoofdrol in “The walking dead”, maar Tjark Vos, spelende op de tien seconden increment, kon de winst niet vinden en en de stelling verzandde in een remise eindspel.
Selman, zojuist met een jetlag uit Japan gearriveerd, speelde tegen Colin Stolwijk een uiterst scherpe partij waarbij het menig speler dun door de broek zou lopen. Selman won een stuk, maar zijn koning vond geen veilig heenkomen meer. Koelbloedig neutraliseerde Selman alle dreigingen, stond gewonnen maar ook hij wist het voordeel niet te verzilveren.
Jelle had zijn tegenstander in de opening voor geheel onverwachte problemen gesteld. Die gebruikte dan ook zeeën van tijd. Jelle gaf het loperpaar voor een paar zetten extra. Helaas gingen al vrij rap de dames van het bord en bleef Jelle zitten met een isolani die nooit meer een veld verder kwam. Dat werd hem fataal tegen een keurig spelende Kevin Tan.
Ed had een aardige stelling opgebouwd en wist de pionnenstructuur van Enrico van Egmond (de mee spelende chauffeur) wat te versplinteren. “Jullie hechten te veel waarde aan structuur. Het gaat om de activiteit van de stukken”, zei Cor van Wijgerden vroeger al. Dat was hier ook het geval. Ed wist de kracht van het loperpaar van zijn tegenstander niet te weerstaan.
Schagen won dus overtuigend met 3-1 van Woerden. Volgend jaar weer een kans.
(Marcel Schröer)
SGS beker: HSG – Woerden
Op donderdag 28 november vertrokken wij naar Hilversum om daar de verliezend SGS beker finalist te treffen. Helaas bleek al snel dat HSG niet de ambitie had om na de tweede plek vorig jaar, dit jaar die finale te gaan winnen. Een relatief zwak viertal werd opgesteld, waarvan er één zelf helemaal uit Groningen moet komen. Nu moet ik dat zelf ook en ik vind het ‘helemaal’ dus eigenlijk wel mee vallen, maar dat terzijde.
Het begint een trend te worden dat mijn tegenstanders in de beker te laat komen. Ik had speciaal voor deze avond mijn voetbalwedstrijd afgezegd. Let wel, dit was de voetbalwedstrijd waarmee we kampioen zouden worden, dus ik hoopte wel echt dat mijn tegenstander zou komen opdagen. Gelukkig was dat het geval, want mijn voetbalteam won inderdaad met 16-4 en werd dus kampioen (16-4 zegt genoeg over het niveau, me dunkt).
Marcel op bord drie had intussen al bijna gewonnen. Een stabiele pot waarbij hij met een mooie standaardtruc beslissend voordeel wist binnen te halen. Te midden van allemaal grof geweld openingen op de borden om hem heen bleek zijn stabiele spel toch het eerste tot een punt te leiden. Marcel was er als de kippen bij om dit even aan te stippen.
Selman, die dus een behoorlijk chaotische partij had, moest op een bepaald moment een aftrekschaak berekenen die hij op ontzettend veel verschillende manieren kon uitvoeren. En dan heb ik nog niet eens genoemd dat twee van die varianten met dubbelschaak waren. Ik zag het enorme tijdsverschil op de klok (een uur) en ik besloot maar snel door te lopen in de hoop dat Selman het juiste aftrekschaak snel zou vinden.
Sten en zijn tegenstander speelden allebei erg voorzichtig. Het feit dat zijn tegenstander wel kh1 speelde maar vervolgens f4 te riskant vond is typerend. Ook Sten groef zich in en speelde met rustige zetjes richting de tijdnood. Zijn tegenstander bleef echter gezonde zetten doen en vertrok geen spier.
Inmiddels won Selman, hoe weet ik niet, maar ik denk dat hij het juiste aftrekschaak had gevonden: 2-0.
Ik speelde een nieuwe opening en moest veel achter het bord verzinnen. Dat ging verrassend goed, zo blijkt ook nu ik er achteraf met de engine heb gekeken, maar mijn tegenstander deed ook sterke zetten. Helaas was die verre reis uit Groningen hem toch niet in de koude kleren gaan zitten en beging hij een fout. Dit kostte hem een pion, maar hij verkoos liever het verlies van een stuk met rommelkansen. Nadat de rommel was opgeruimd was het echter nog steeds een stuk en dus de partij. Analyseren ging helaas niet meer want – u raadt het al – hij moest de trein halen.
Sten had in tijdnood maar een kwaliteit geofferd (zie je wel Sten, dat stabiele gedoe is niks joh) en kon mooi winnen. Dat deed hij echter nog niet, want hij wikkelde liever af naar een toreneindspel waarin hij wederom kon laten zien dat hij toch wel aardig kan schaken. Telkens als ik dacht dat ie nu dan wel een pionnetje ging slaan stelde hij dat net wee even een zetje uit, waardoor de stelling nog beter werd. Met een strak spel voerde hij de eindstand dus naar 4-0.
Een heerlijke eerste ronde waarin Woerden zijn visitekaartje heeft afgegeven.
(Jelle Wiering)
