Categorie: Uncategorized

Superlatieven kwamen tekort om de resultaten van de Woerdense spelers in Wijk aan Zee te bewieroken. Met uitzondering van Jelle, die na een vliegende start wat onfortuinlijk was in de laatste helft, had iedereen een score boven verwachting neergezet. We namen dus vol vertrouwen achter plaats tegen de spelers van Doorn-Driebergen. In de SOS competitie hadden we ze met ons achttal overtuigend verslagen, maar daarna had Doorn-Driebergen Paul Kers opzij gezet. Die jongens kunnen dus wel een potje schaken. We waren gewaarschuwd.

Na een paar uur waren er vier spannende partijen op het bord gekomen en was er nog geen peil op te trekken wat de uitkomst zou worden. Het ging fout bij Jelle en mij. Bij Jelle was plotseling een pion en een fraaie stelling in rook opgegaan. Zelf had ik geen enkel actief plan kunnen bedenken en dreigde mijn koningsvleugel ernstig te worden overlopen. “Een mooi moment om remise aan te bieden,” dacht Erik Corneth. Selman vertrouwde zijn stelling niet helemaal. De situatie was niet bepaald rooskleurig, maar je kan geen handen met ijzer breken en de remise werd geaccepteerd.

In mijn partij tegen Eric Bies ging het ondertussen van kwaad tot erger. Wit dreigde over de e-lijn binnen te komen denderen. Mijn enige hoop was de beperkte tijd van Eric en zijn rammelende maag, die een honger klop in het vooruitzicht stelde. Ik nam er nog een stroopwafel op, zodat mij dat in ieder geval niet zou overkomen. Wellicht was het een overdosis respect voor een Tata veteraan. Wat de oorzaak ook was, Eric bood in een geweldige stelling, maar met heel weinig tijd op de klok remise aan. Het werd in dankbaarheid aanvaard.

Het werd spannend. Jelle had zich enigszins herpakt en durfde zelfs remise aan te bieden. Gert Legemaat keek links naar zijn medespeler. Die schudde het hoofd. “Doe maar niet.”, sprak Gert. Deze beslissing zou het verloop van de match bepalen. Terwijl Selman en ik met onze sympathieke tegenstanders aan het socializen waren, vond er een wonder plaats op het bord van Jelle. Jelle plaatste, om in zijn eigen woorden te spreken, “de smerigste zwendel ooit” en won pardoes de partij.

Alle druk kwam nu op de schouders van Sten terecht. Nu kunnen die schouders wel wat hebben, maar hij had tegen Johan de Groot een complexe stelling op het bord en de tijd begon voor beide spelers te dringen. Toen Sten een mogelijkheid zag om met eeuwig schaak de remise af te dwingen en de winst zeker te stellen, aarzelde hij geen moment.

Zo won Woerden met veel fortuin van Doorn-Driebergen. Op naar de derde ronde!

Als je als schaker in deze barre tijden van klimaatstress en secularisatie op weg bent naar een speellokaal met de uitnodigende naam: ‘de groene olijftak’, dan verwacht je toch op zijn minst in een clubgebouw terecht te komen van klimaat-intellectuelen die het beste voor hebben met onze planeet of een moderne beweging van de kerk, op zoek naar het olijftakje dat ook Noach en zijn mannen (vrouwen waren er toen nog niet) een teken van leven gaf.

Niets van dit alles. De sympathieke IJsselsteinse schaakclub ‘De Lekstroom’, voorheen ‘Het Kasteel’, huist in een pand van de plaatselijke postduivenvereniging.

Weer eens wat anders, niet het toeziend oog van Steinitz of Capablanca, maar van IJsselsteinse kampioenen met een grijze staart.

Wij waren met nogal wat zelfvertrouwen naar IJsselstein afgereisd. Hadden wij tot nu toe niet alles gewonnen? En al 4 matchpunten meer dan de tegenstander? Zoiets lijdt snel tot overschatting van de eigen talenten. Zo dacht ik zelf bijvoorbeeld na 1.e4, e5 2. Pf3, Pf6 3. Lc4, Pc6 4. Pg5, d5 5. exd, Pd5: ongeveer gewonnen te staan, omdat mijn tegenstander in een openingsvalletje zou zijn getrapt. Ik maakte me al zorgen hoe ik de rest van de avond door zou moeten brengen, ijsberend tussen de andere borden. Die zorg bleek overbodig…

Na een zetje of 20 kwam ik vriend Pieterse tegen en had ik reeds mijn twijfels over de eigen stelling: “straks win jij nog eerder dan ik”, beet ik hem toe, hetgeen beantwoord werd met de bekende Pieterse-grijns. Dat bleek inderdaad het geval, Mark schoof een Prettige PuntjePuntjePuntje resoluut naar (stuk)winst en uw ondergetekende sleepte zo tegen het middernachtelijk uur een remise weg. Voor de poorten van de hel. En weer met beide benen op de grond.

Ondertussen had Jan Pool gewonnen, met een truc weliswaar, maar Jan bewees op tijd in vorm te zijn voor een (lange) Week Wijk. Ad Goes speelde remise, Henk Dankers en Jur van Weerden (na een remiseaanbod te hebben afgeslagen) konden het niet bolwerken, waarna alle aandacht ging naar de borden van Jan Hoosbeek en Hans Tuit, met een 3-3 stand op het bord.

Jan had vanaf het begin van de avond zijn koning op e7, in een stelling waarbij deze beter op g8 zou staan. Dat zag er niet goed uit, Hans daarentegen speelde een prachtige partij uit één stuk.

Helaas was er enige onduidelijkheid over het speeltempo. De wedstrijdleider had ons vooraf medegedeeld dat er na 40 zetten een half uur bij zou komen. Toen de tijdnood van Jan en Hans daar was, kon hij dat niet bevestigen, want “hij dacht alleen maar dat het zo was”. Geen verwijt overigens naar deze sympathieke man, het was het amateurisme ten top, ook van onze kant. Onze teamleider (zijn naam zij met de mantel der liefde bedekt), had weliswaar (ooit) het speeltempo per mail gecommuniceerd, maar mag toch, met beide benen op de grond, de hand in eigen boezem steken.

Jan stond in tijdnood niet eens zo veel slechter dan in het begin van de partij (volgens oppervlakkige analyse) maar kon het toch niet bolwerken. 3-4 achter, alle ogen op Hans, waarvan we echter bijna zeker wisten dat hij zou gaan winnen. Zijn tegenstander speelde zo irritant lang door in een totaal  verloren stelling dat zelfs de IJsselsteinse wedstrijdleider, hoogst geïrriteerd, de stukken die naast het bord stonden in de doos ging doen. Waarna Hans vriendelijk vroeg of de stukken die op het bord stonden alstublieft nog even mochten blijven staan, want hij moest nog winnen…

Kortom 4-4. En in de stand nu hijgende Rivierenlanders en Oud Zuylenaren in onze nek. Het gaat nog spannend worden.

We kunnen het gerust het godswonder van Het Baken noemen dat Woerden niet met 6-2 heeft gewonnen. Zowel Klaas Ouwens, Mark Pieterse als Henk de Heer hadden stellingen die een eigen paragraaf in het standaardwerk “Ik heb nog nooit zo gewonnen gestaan” verdienden. 

Of moeten wij toch de oorzaak elders zoeken? 

Zo gewonnen waren die stellingen nu ook weer niet, anders hadden onze tegenstanders ons niet zoveel problemen kunnen voorleggen dat wij eronder bezweken.  Cor van Wijgerden vroeg in dergelijke situaties altijd: “Win je deze stelling ook van Kasparov?” Dat is pas echt een gewonnen stelling. In de fase dat de spanning op het bord opliep, lieten wij ons gewoon de kaas van het brood eten. De spelers van Amersfoort waren keigoed in het overnemen van het initiatief. 

Jelle heeft na de openingsfase ons nooit de illusie gegeven dat hij veel in de melk te brokkelen had en moest als eerste de koning omleggen.

Ed Oosterlaken en ik hielden ons met zwart met hangen en wurgen staande.

Was het dan alleen maar kommer en kwel? 

Nee, er waren twee spelers die zich ver boven de andere verhieven. Hoe vaak hebben wij in onze verslagen de openingsbenadering van Bas Jansen al niet geroemd. Niet geremd door al te veel theoretische kennis speelt hij fris en fruitig gezonde zetten in scherpe theoretische varianten. “Als je maar gezonde zetten blijft doen kun je toch nooit slecht staan,” is zijn devies. Ook deze keer werd het tegendeel niet bewezen. Bas won een mooie partij.

Selman speelde een onberispelijke partij. Hij toonde haarfijn aan dat f5 niet gespeeld dient te worden in een stelling waarvan het centrum nog niet op slot was gegaan. Hij opende de stelling en zijn tegenstandster moest in arren moede lang rokeren. Daar plaatste Selman een venijnige aanval en maakte het met een fraaie slotcombinatie af. 

Al met al een terechte 3-5 nederlaag tegen het op papier gelijkwaardige Amersfoort. Volgende keer beter.

Ook Woerden 2 begint overtuigend aan de competitie

Het team van Woerden 2, het kroonprinsenteam, is het seizoen uitstekend begonnen met een afgetekende 5,5 – 2,5 overwinning op het gerenommeerde fusieteam: Oud Zuylen /Utrecht 2. Daarmee evenaarde het team de prestatie van Woerden 1, dat met dezelfde cijfers het seizoen was begonnen. Het was des te opvallender, omdat de sterspeler van ons team, Mark Pieterse, verstek moest laten gaan. Maar zijn afzegging ging gepaard met een : I’ll be back!” dus dat belooft veel goeds. Jan Pool opende de score en inderdaad: met een 1-0 voorsprong is het voor de rest van het team ‘lekkerder schaken’. Maar, nadat Ad Goes een halfje had toegevoegd, gaf onze speler aan bord 1 de Utrechtenaren weer een beetje hoop:

Na fris en origineel maar zeer foutief openingsspel heeft de zwartspeler (onze man) eindelijk de kans om wat tegenspel te genereren. Hij heeft zojuist de loper op g5 gezet en laat de torens dromen van de h-lijn. Wit speelde 26. Pf3, ik bedoel je moet wat. Zwart overwoog om a tempo 26.  …, Th8 te spelen, maar na even op de handen gezeten te hebben, zag hij de paardmanoevre 27. Pg5:, Th3: 28. Pe6+!!. Daar trappen we dus niet in meneer. Maar wacht eens, er is een tussenschaakje op b6!. Haha. De partij ging verder met: 26. Pf3, Th8, 27. Pg5: (na 0,1 seconde gespeeld), Db6+ (na 0,2 seconde gespeeld.  Na 28. Kg2, Th3: 29. Kh3:, Th8+, 30. Kg2 ontstond de volgende stelling:

Wit mag nog hopen, maar de stelling zal verloren zijn. Maar niet na 30. …, Pg4:??. Na 31. Pe6+ is het mat ondenkbaar.

Zoiets is een tegenvaller (zachtjes uitgedrukt) en vraagt om een meevaller. Die kwam ook, aan het bord van debutant Julien Rentrop (wit). Eerst kende de partij een aardige combinatie:

Zwart doet een poging tot genialiteit: 19…, Lg2: Na verwikkelingen dreigt er iets op f6 in de kou te komen: 20. Kg2:, Td5, maar: 21. Tf7:! En na 21. …, Te5: 22. Te7:, Te2: 23. Ke3 heeft wit slechts een pion ingeboet. Julien pakte echter het hele punt:

30. Tf5. Dreigt er iets? Nee, nee toch? 30. …, b5 31.d5! O ja, toch wel: 1-0

Jur van Weerden speelde zoals hij is: veelbelovend, maar tegen een dubbele paardvork bleek zijn dame niet bestand. Geen enkele dame is dat trouwens.

Met drie fraaie overwinningen van Jan Hoosbeek en Hans Tuit en Henk Dankers beslisten we de zaak.  Maar niet nadat zich nog een akkefietje voordeed: tot tweemaal toe werd een geluid waargenomen, waarvan ondanks aanvankelijke ontkenning, vastgesteld moest worden dat het toch wel erg leek op het rinkelen van een zogenaamde mobiele telefoon. De ongelukkige bezitter van het kleinood bleek in ons team te zitten. Zijn naam zij met de mantel der liefde bedekt, te meer omdat de sportieve tegenstander het punt niet opeiste. Desalniettemin kondigde de teamleider na afloop stokslagen aan, mocht dit zich onverhoopt nog eens voordoen.

De tweede wedstrijd van het tweede bracht ons naar Utrecht, naar de inmiddels befaamde schaaklocatie: Denksportcentrum Dijckzigt. Dit Bolwerk aan de Boorstraat begint inmiddels dè schaakplek in Utrecht te worden, nadat vroegah wellich ‘De Remise” dit wilde zijn. Foute naam trouwens, De Remise. Noem zo’n huis 1-0 (was ook een voetbalblad in mijn jeugd) of 0-1 (voor Евгений Свешников – aanhangers). Schaaklocaties hebben trouwens de niet-vlekkeloze reputatie om in facilitair opzicht, ik bedoel sanitair, het een en ander te wensen over te laten. Deze avond betrof dat zowel het een als het ander, want na 21 uur waren alle toiletten buiten gebruik. Dat malheur werd overigens ruimschoots goedgemaakt doordat we min of meer verplicht waren te plassen in het naburige theater waar je ontvangen werd door een grote groep gezellige dames van een jaar of twintig. Buiten kon het ook.

We schaakten tegen een club van jonge leeftijdgenoten waarbij de teamleider ons verbaasde met hun sympathieke regel dat de eerste twee consumpties voor rekening van de thuisspeler waren. Omdat hij het niet fatsoenlijk vond dat, wanneer het slechts één consumptie betrof, de Woerdense gast zich moreel verplicht zou voelen om zelf voor de tweede te zorgen. Ik heb over de psychologie van deze regel nog lang nagedacht, maar dat zal ik u besparen.

De wedstrijd. Hulde aan Jur. Hij won heel snel (en stond nog veel sneller al 2 stukken voor) en gaf invulling aan het reeds bij de Romeinen bekende adagium: “met een 1-0 voorsprong is het voor de rest van het team ‘lekkerder schaken’. Hans kon geen ijzer breken, zijn tegenstander ook niet.: remise. Jan Pool ‘kun je erbij hebben’ (to put it mildly): na 2 ronden 100%. Mijn tegenstander bleek niet op de hoogte van mijn theoretisch nieuwtje in de/het DoorschuifFrans, bekend uit de partij De Heer – Ercan. Punt. De kraker vond plaats aan bord 1. Mark speelde tegen een oude (nou ja, van mijn leeftijd) bekende: Sjef van Heck, telg uit het roemruchte Utstud-geslacht en later mijn teamgenoot bij Paul Keres (seizoen 62/63). Sjef was vroeger net iets beter dan ik, en ik was vroeger vééééél beter dan nu, dus Marks remise was welkom. Al schijnt hij en passant ergens een en passant over het hoofd te hebben gezien. Peu importe. Ook Jan Hoosbeek speelde een puike partij (patent: Hoosbeek) en met een remise van multitasker en – talent Wim Veelenturf en een overwinning voor Ad Goes, kwamen we op 6,5 punt.

Inmiddels heeft Woerden 2 in het algemeen klassement stevig de leiding. In de digitale coulissen was zelfs enig gemor te horen over het feit dat ‘we’ meer bordpunten hebben verzameld dan Woerden 1!! Wordt vervolgd!

Henk de Heer

De snelwegen richting het oosten vertoonden vervaarlijk veel zwarte lijntjes. Dat beloofde niet veel goeds voor de Woerdense spelers die in de auto naar Putten tuften. Gelukkig viel het tijdsverlies nog mee door het gebruik van de sluipwegen langs de A12 en kwamen Jelle, Selman en ondergetekende nog om kwart voor 8 aan in het denksportcentrum. Vooruit geschoven post Ed stond daar al geduldig op ons te wachten. We waren de eersten. Van onze tegenstanders was nog geen spoor te bekennen. Die kwamen rond 8 uur binnen druppelen. De vierde speler liet zo lang op zich wachten dat de lijsttrekker van de SGP maar zelf zijn plaats innam op bord 4. Voorwaar geen aderlating voor Putten.

Omgeven door stichtelijke teksten begonnen we aan de strijd tegen de club met de prachtige naam PSV Door Diepte Omhoog. Op papier een minstens gelijkwaardig.

Voor mij was het een weerzien met de speler van het weekend ervoor in de SGS snelschaak competitie voor clubteams. Dat was toen geen succes voor mij, maar traagschaak is toch een gans ander ambacht. Via omwegen kwamen we in een Tarrasch met verwisselde kleuren terecht waarin wit zijn extra halve tempo al snel kwijt had gespeeld. Mijn dame, loper en een toren zwierden over het bord in een onhoudbare aanval die al in 24 zetten de partij besliste.

Ook Ed ging lekker. Zijn tegenstander had vrijwillig het loperpaar opgegeven en moest een passieve stelling verdedigen. Dat vergt een beheersing die hij niet de hele avond kon opbrengen. Hij offerde plots een stuk en kreeg dat niet meer terug. In een stelling met 3 pionnen tegen een stuk, die er florissant uit zag voor Ed, ging hij door zijn vlag.   

Jelle zaaide goed in de opening, maar toen hij dacht te oogsten bleek zijn tegenstander stiekem een vreemd zaadje op de a-lijn te hebben achtergelaten. De pion was niet te houden en heel eenvoudig kwam deze tot promotie.

Het was 2-1, maar de Woerdense supporters vreesden niet. Selman rekende alle varianten keer op keer net iets verder door dan zijn tegenstander. Een pion werd gewonnen, daarna een kwaliteit en tot slot werd dit alles terug geofferd om een pion op de zevende rij te krijgen. De promotie was niet meer te stoppen.

Met deze 3-1 overwinning bekert Woerden verder tegen de winnaar van Autovakmeester Schaap Mach – HWP Zaanstad

Jan Werle is onze jeugdtrainer, maar het is algemeen bekend dat zijn vriendin Iozefina ook erg actief is bij onze jeugdafdeling. En we zijn natuurlijk heel blij met haar enthousiasme in inzet! En op dit moment zijn we extra trots, omdat ze vandaag Nederlands kampioen is geworden!

In de eerste ronde versloeg ze Rosa Ratsma uit Zeist en zal gedacht hebben dat ze zich van een belangrijke concurrente had ontdaan. Vijf ronden later bleek Rosa het onmogelijke te hebben waargemaakt – ze had alle partijen gewonnen en stond met 5 uit 6 weer gelijk met Iozefina die onderweg twee halfjes had moeten afgeven. Het werd dus een spannende slotronde.
Iozefina had zwart tegen Van Weersel en won na lange strijd. Ratsma speelde met wit tegen Machteld van Foreest. In een gelijke stelling en in de wetenschap dat Iozefina had gewonnen probeerde Ratsma lang ijzer met handen te breken, en moest dat uiteindelijk met een nederlaag bekopen. Iozefina werd dus kampioen met 6 uit 7, een knappe prestatie van de Woerdense!

[nb: Een gedeelte van de tekst en de foto zijn “geleend” van schaken.nl]

Vrijdag 24 mei werd in De Bilt de gezamenlijke laatste ronde van de klassen 1A en 1B van de SOS competitie gespeeld. Het was een mooie happening die voor Woerden 1 veel goeds beloofde. Woerden had alle wedstrijden gewonnen en stond alleen aan de leiding. Toch moest er nog wel 4-4 gespeeld worden. De twee achtervolgers, HSG en Amersfoort, ontmoetten elkaar en hadden slechts 2 punten achterstand. Qua bordpunten hadden we geen gat weten te slaan.

We speelden op live borden en dat bracht bij onze publieksspelers het beste naar boven. Ondergetekende haalde in tijd gezien het vlotst het punt binnen. Ik haalde wat varianten door elkaar en speelde vol overtuiging een pion-offer dat bekend is uit een andere stelling, maar ook hier pakte het goed uit. Na 20 zetten wist de zwart speler niet meer wat te doen en blunderde pardoes een toren weg. Ook Sten maakte korte metten met zijn tegenstander en had nog minder zetten nodig om zoveel materiaal op te halen dat zijn tegenstander geen nut meer zag in verder spelen.

Inmiddels was er een enorme supporters schare uit Woerden in De Bilt gearriveerd om het nakende kampioenschap mee te maken. Ook op het franse platteland werd de match nauwlettend in de gaten gehouden.

De puntenmachine ratelde verder. Jelle liet zich een kwaliteitsoffer goed smaken en toonde overtuigend aan dat er geen enkele compensatie te bespeuren was. Eenvoudig wikkelde hij af  naar een gewonnen eindspel. De tegenstander van Hans opende de stelling met zijn eigen koning nog in het midden. Dat kon zijn stelling niet verdragen en hij verloor een stuk door een dreigende penning op de koning.

De 4 punten waren verzekerd en daarmee het kampioenschap. De champagne kon koud gezet worden. De feeststemming zat er goed in.

Ook Bas deelde in het succes door een vreselijke druk op de damevleugel uit te oefenen. Hij won een kwaliteit met een penning-vork en mocht snel daarna een punt noteren. 

Je zou zeggen, dat werd een eclatante overwinning, maar dat viel toch nog een beetje tegen. Martijn wist zijn eigen toren op a4 helemaal in te bouwen. Zijn andere stukken stonden met lange gezichten toe te kijken hoe de tegenstander over de d-lijn kwam binnen denderen. Dat werd een 0. Mark stond lange heel behoorlijk, maar liet zich in een eindspel met zware stukken flink de kaas van het brood eten. Hij verloor zijn a-pion en daarna ging het van kwaad tot erger.

Selman had een prima partij gespeeld en met zwart een pion gewonnen. Door een slordigheid bij het afwikkelen naar een loper-eindspel ging zijn plus-pion echter verloren Daarna werd er snel afgewikkeld naar een eindspel waarin niets meer te beleven was.

Met een 5,2-2,5 overwinning op Leusden heeft Woerden 1 een mooi jaar afgesloten. Alle wedstrijden werden gewonnen. Volgend jaar spelen we in HKA! 

Daarna was het nog lang onrustig in Woerden…

Afgelopen week is in Assen het Nederlands Kampioenschap schaken voor de jeugd gespeeld. Woerdens jeugdlid Rolinde den Heijer heeft daar met een derde plaats een prachtig resultaat behaald.

Het moest er eens van komen en ik moet zeggen het kwam ook geheel verdiend en met overmacht, Woerden 2 heeft dit seizoen alle wedstrijden gewonnen, slechts één keer met de hakken over de sloot maar voor de rest zeer overtuigend. De laatste wedstrijd speelden wij tegen S.V. De Watertoren, ik heb niet alles meegekregen maar doe toch een schamele poging om het een en ander te omschrijven.

Voor mezelf kan ik kort zijn, in een heerlijke stelling blunderde ik het weg en zorgde daarmee voor de enige nul binnen ons team (take one for the team zoals de Fransen dat zo mooi kunnen zeggen…). Op bord 2 zat Ad een degelijke partij te schaken maar meer dan remise zat er niet in tot zijn tegenstander er achter kwam dat tijd ook een belangrijk aspect is van het schaken en dus een punt voor Ad. Monsieur Dupain aan bord 3 daar zit ik vaak met groot genoegen naar te kijken, hij bouwde weer een stelling op waarbij de tegenstander langzaam edoch pijnlijk in een wurggreep komt en dus een mooie overwinning. En dan Wim, hij stond mijns inziens de hele wedstrijd minder maar bij Wim moet je het wel afmaken anders kan je nog verliezen ook of zoals in dit geval nog een remise binnen slepen. Van Jur kon ik mij nog herinneren dat hij een flinke mat aanval had, in ieder geval haalde hij het punt gemakkelijk binnen. Aan bord 6 (sorry Henk, ik ben de analyse vergeten…) haalde Henk een mooi punt binnen, mede door stukwinst en het vervolg was in goede handen. Vervolgens was Jan Pool daar weer voor zijn volgende volle punt (6,5 uit 7) hij speelde een sterke partij waar bij zijn tegenstander het overzicht kwijtraakte en dus het volgende punt een feit was. Voor de einduitslag van 6,5 – 0,5 zorgde onze supersub Aldo die eerst een stuk won en even later toen ik keek weer een toren had terug gegeven maar nu zo’n mooie piuonnenstructuur plus loperpaar had dat zijn tegenstander het opgaf toen een pionnenblokje van 3 richting de finish lijn kwam gelopen.

Ergo, een heerlijk kampioenschap en we kijken weer vooruit naar het komende seizoen!

Nog twee ronden te gaan en Woerden 1 staat nog steeds twee punten voor op naaste concurrenten Amersfoort en SSC 1922. De druk is dus hoog. Er moet nog steeds gewonnen worden.

Zoals zo vaak dit seizoen moesten de lagere borden weer het zware werk opknappen. Hans gaf het juiste signaal af door zijn tegenstander mat te zetten nog voordat de er een champions-leage wedstrijd was begonnen. Daarna was Martijn de eerste van de vier top borden die met een laffe remise genoegen nam. Weldra zouden Selman en ondergetekende volgen. Blijkbaar slaat ook deze geroutineerde spelers de druk van een glorend kampioenschap op de keel.

Dan moest invaller Mark maar de punten pakken. Dat deed hij geniaal in een gambiet variantje waarin het er niet om gaat hoe goed je staat, maar hoe zenuwachtig je tegenstander ervan wordt. 

Daarna deed Sten wat we zo langzamerhand wat we van hem gewend zijn, een overtuigend punt binnen harken. Dat hij op het laatst nog even een stukwinst in twee liet lopen mocht de pret niet drukken.

De harde gevechten vonden plaats op de borden van Bas en Marcel van Oort. Bas vergreep zich in het eindspel en moest een pionnetje missen. Uiteindelijk kon hij vluchten in een eindspel van toren tegen toren plus pion. De resulterende Philidor stelling wist hij vakkundig remise te houden.

Marcel bereikte een eindspel met een extra loper. Ondanks zijn gebruikelijke tijdnood hield hij altijd controle en moest zijn tegenstander de handdoek in de ring gooien toen zijn pion a2 had bereikt.

Woerden 1 ligt dus nog steeds op schema. Op 24 mei (wat duurt dat lang) spelen we een gezamenlijke ronde bij DBC in de klassen 1A en 1B. Dat kan een hele mooie avond worden.